Νικητές 2021
Yioula Koutsoubou – Maria Papadopoulou Humade Crafts Workshop
“Το όνομά μου δεν είναι κούκλα”.
Ένα πειραματικό στοπ-καρέ, όπου συνεργάστηκαν 7 γυναίκες και 1 κούκλα κατασκευασμένη από παλιά σουτιέν. Για τη διεκδίκηση της ζωής της.
Τραγούδι: «καύκος», παραδοσιακό, σε διασκευή της Άννα Vs June.
Πέπλο νύφης: Σοφία – Πηγή.
Τεχνική επεξεργασία: Χοακίν.
Γυναίκες: Αλεξάνδρα, Γιούλα, Ελένη, Ζωή, Νικολέττα, Μαρία και Μαρία!
#metoo #rethink #reuse #react
Μια πρωτοβουλία του Humade Crafts Workshop
Αποστολία Ταξιάρχη (Art)
Τίτλος έργου: Dollars
Αποτυπώνω την εκποίηση ανθρώπων μπροστά στο χρήμα και τον καθημερινό εξευτελισμό και βασανισμό που υπόκεινται τα θύματα. Μια γυμνή δεμένη γυναίκα φορά μάσκα χημικών μιας που δεν την σηκώνει η τοξική για αυτή καθημερινότητα και είναι μονόδρομος το να εκδίδεται. Λειτουργεί ως κουμπαράς για να επιβιώσει…και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ψυχή της απλώνει ένα χέρι σωτηρίας την στιγμή που η διαφθορά του κακόβουλου κόσμου την ακουμπά και αφήνει σημάδια στο κορμί και στην ψυχή της.
Christianna Vasiliadou (Art)
Τίτλος: A voiceless voice
Μέσα από το συγκεκριμένο έργο εστιάζω στη χρήση των λέξεων και του ήχου. Κάθε λέξη που προφέρουμε αποτελεί ένα φωνητικό σύμβολο, είναι ένα ηχητικό κύμα που παράγεται από τις δονήσεις των φωνητικών μας χορδών. Κάθε λέξη είναι ένας εσωτερικός ήχος. Στο άκουσμά της το μυαλό μας δημιουργεί μια αφηρημένη παράσταση που αυτομάτως προκαλεί μια “δόνηση” στην καρδιά μας και ένα σύνθετο ερέθισμα στην ψυχή μας. Μια απλή λέξη μπορεί να διαδώσει το αίσθημα της αδικίας, της απελπισίας.
Τα ηχητικά κύματα της δικής μου απελπισμένης φωνής έρχονται και περικλείουν το κραυγαλέο βλέμμα ενός παιδιού που έχει χάσει την παιδικότητά του. Ο κύκλος συμβολίζει αυτό το βλέμμα όπου στην κόρη καθρεφτίζεται η εικόνα ενός παιδιού και η ίριδα αντικαθίσταται από τη δική μου φωνή “εκπροσωπώντας” τις “άφωνες φωνές” (A voiceless voice).
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου για την παιδική εργασία στη βιομηχανία της μόδας, ήρθα αντιμέτωπη με τρομακτικούς αριθμούς και ποσοστά που αντιπροσώπευαν αυτήν την ευαίσθητη ομάδα. Όμως ήρθα αντιμέτωπη και με τη συνείδησή μου και που βρίσκομαι εγώ μέσα σε αυτό. Ξεκίνησα μια διαδικασία “αποκωδικοποίησης” καθημερινών, οικείων εικόνων και αναζήτησης σύνδεσής τους με αυτό το ζήτημα. Συνειδητοποίησα ότι η πληροφορία, ή έστω μέρος της, βρισκόταν πάντα εκεί, το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να δω την ίδια εικόνα με διαφορετική ματιά.
Αυτόν τον προβληματισμό μου προσπάθησα να συμβολοποιήσω μέσω της φράσης “Who made my clothes”. Μέσω της φράσης αφηγούμαι μια ιστορία. Αν παρατηρήσει κάποιος θα διακρίνει κάπου το χημικό τύπο του νερού H2O θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να μεταφέρω την πληροφορία ότι η βιομηχανία της μόδας είναι ο 2ος μεγαλύτερος καταναλωτής νερού στον κόσμο. Παράλληλα, μέσω της λέξης “clothes” έχω δημιουργήσει ένα είδος χάρτη όπου ακολουθώντας κάποιος τα βέλη οδηγείται στις σκέψεις μου. Μέσα από τον σχηματισμό των λέξεων “ethos” και “those” αναρωτιέμαι πόσο ηθική μπορεί να είναι αυτή η βιομηχανία και ποιοι είναι “εκείνοι” που κατασκευάζουν αυτά τα ρούχα.
Το έργο αυτό είναι η δική μου προσπάθεια να εκφράσω συναισθήματα απόγνωσης, ανησυχίας, προβληματισμού και παράλληλα να εξερευνήσω που βρίσκομαι εγώ μέσα σε αυτό, πώς μπορώ να συνδεθώ με το αποτρόπαιο έγκλημα της παιδικής εργασίας (Human Trafficking), πώς μπορώ να υψώσω τη δική μου φωνή.
A voiceless voice, 2017. Κέντημα σε ύφασμα και μελάνι σε χαρτί, 33×49 cm.