Συμμετοχές 2018
Περιγραφή: Το έργο είναι μια πολυαισθητηριακή εγκατάσταση με διαδραστικό χαρακτήρα. Ο επισκέπτης περνά ανάμεσα από «οπλισμένες» ποντικοπαγίδες προκειμένου να φτάσει κοντά στο αρχείο και να το διαβάσει. Οι παγίδες σε λάθος βήμα χοροπηδούν και το μάνταλό τους παράγει μια στιγμιαία κρούση που ακούγεται κάπως απειλητικά. Ο χώρος, ανάλογα με τη χωροθεσία του έργου, μυρίζει φθηνό, βαρύ άρωμα και ενδείκνυται χαμηλός φωτισμός.
Λίγες σκέψεις για το έργο:
Ένα δυο στενά πίσω από την Ομόνοια, ότι ώρα και να πας, μη σταματήσεις στα μεγάλα πολυκαταστήματα και τους καθαρούς πολυσύχναστους δρόμους. Προχώρα λίγο πιο μέσα, στους δρόμους πίσω από την Ομόνοια και θα δεις γύρω σου, δίπλα σου, κυρίως και σε συντριπτική πλειοψηφία, νεαρά κορίτσια που εκδίδονται για λίγα ευρώ. Κατά διαστήματα, κάποιοι περνούν και μαζεύουν τα χρήματα που βγήκαν μέσω της πορνείας και, στην καλύτερη περίπτωση, δίνουν λίγη άσπρη σκόνη που η χρήση της γίνεται άμεσα στα πεζούλια των εγκαταλελειμμένων κτιρίων της γειτονιάς. Γυναίκες παγιδευμένες σ’ έναν ανελέητο κύκλο φόβου, εξάρτησης μέσω των ναρκωτικών και σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Διαστάσεις μεταβλητές [ενδεικτικά 3Χ5 μ.]
Εγκατάσταση: Κρεβάτι, μαύρα στρωσίδια, μικρές και μεγάλες ξύλινες ποντικοπαγίδες τραπέζι, λευκό τραπεζομάντιλο, άρωμα και αρχείο με μαρτυρίες γυναικών τοξικομανών, θυμάτων trafficking κ.α.
Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να επιβιώσει μπορεί να υποστεί τα πάντα και για να αντιμετωπίσει αυτή τη στρεσσογόνα κατάσταση επιβιώνει μέσω του “αμυντικού μηχανισμού”…:
50 H x 45 W x 5 cm, μεικτή τεχνική
Περιγραφή: Η Βιομηχανία της Μόδας είναι από τις μεγαλύτερες υπεύθυνες για τη σκλαβοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, πενιχρές ή σχεδόν ανύπαρκτες αμοιβές, μικρά παιδιά στο σκλαβοπάζαρο και στη διακίνηση φτηνών εργατικών χεριών, εξαθλίωση της ανθρώπινης υπόστασης, όλα στο βωμό του κέρδους.
Η Δύση εθελοτυφλεί και απομυζεί ολόκληρους λαούς. «Χωράφια» ανθρώπων με συγκομιδή τον κόπο τους, το αίμα τους, τη ζωή τους. Σκιάχτρα τρομακτικά και απεχθή προστατεύουν μία «βρώμικη» λάμψη.
Επέλεξα να «προβάλω» μέσα από μία δημιουργία μου, που έχει τίτλο «IN BETWEEN. TIME & SPACE» από τη συλλογή «URBAN NARRATIONS», το κοινωνικό αυτό πρόβλημα. Για το λόγο αυτό τοποθετήθηκε και «στήθηκε» σαν σκιάχτρο. Πίσω από κάθε ρούχο υπάρχουν άνθρωποι που το δημιουργούν, από το στάδιο της σύλληψης μιας ιδέας μέχρι την υλοποίηση. Η Μόδα μπορεί να φέρει μηνύματα και να προβληματίζει. Πίσω από τη αίγλη και τα φώτα της Μόδας μπορεί να υπάρχει μία βιώσιμη επιχείρηση ή μία σκιώδης εκμετάλλευση ανθρώπων.
Περιγραφή: To έργο αυτό πραγματεύεται αλληγορικά το φαινόμενου του child trafficking, δηλαδή της διακίνησης παιδιών με σκοπό την καταναγκαστική εργασία ή και άλλων αθέμιτων σκοπών.
Πολλά κορίτσια σε μικρή ηλικία θέλουν να γίνουν πριγκίπισσες ή να παίξουν με τις κούκλες τους ,όμως κάποια έχουν χάσει το δικαίωμα στο παιχνίδι , αλλά και την ίδια τους την παιδικότητα.Η “μικρή Σταχτοπούτα” ή “η μικρή πριγκίπισσα των εργοστασίων” είναι κάθε μικρό κορίτσι που εξαναγκάζεται να δουλέψει σκληρά και να ξεχάσει οτι είναι παιδί . Είναι η πριγκίπισσα που δεν φοράει όμορφα φορέματα, αλλά κουρέλια, είναι αυτή που θα δεις στον δρόμο, ταλαιπωριμένη, βρώμικη, με δάκρυα στα μάτια, να κρατά το χαλασμένο της παιχνίδι . Η εγκατάσταση όμως , δείχνει αυτό που κρύβει μέσα της μια ”πριγκίπισσα”. Το χάρτινο φόρεμα απεικονίζει τα όνειρα και της αναμνήσεις της μικρής πριγκίπισσας, που σαν ”φόρεμα ” τα βγάζει για να πάει να εργαστεί στον αφιλόξενο για αυτήν χώρο των εργοστασίων.
Η “μικρή πριγκίπισσα” θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε παιδί, οποιουδήποτε φύλου, σε οποιανδήποτε χώρα.
Το σχέδιο του υφάσματος του φορέματος επιμελήθηκαν οι μαθητές του Παιδικού Στάθμού- Νηπειαγωγίου Καραμέλλα: Νεκτάριος , Αλκυόνη , Αντώνης , Έλλη, Κωνσταντιλένια , Έλσα, Λύδα ,Φώτης, Δήμητρα, Βασιλική, Μάξιμος, Μαρία – Ελένη, Ορέστης, Δημήτριος, Αντώνης, Ηλέκτρα, Διονύσης, Νικόλαος, Φώτης, Ραφαέλα, Δημήτρης, Ειρήνη ,Παναγιώτης, και η εκπαιδευτικός Λίτσα Μακρή .
Περιγραφή: Πριν λίγα χρόνια όταν ακόμα ήμουν στα πρώτα μου βήματα επάνω στην φωτογραφία ο δάσκαλος στη σχολή φωτογραφίας, μας ανέθεσε μια εργασία με θέμα «το σώμα», αυτόματα στο μυαλό μου ήρθε η κακοποίηση των γυναικών. Ψάχνοντας, βρήκα μέσα από μια φίλη μια γυναίκα που είχε κακοποιηθεί εκείνο το διάστημα από το σύντροφο της και έτσι αποφάσισα να εστιάσω στην έμφυλη βία.
Κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης ανακάλυψα πως στο σώμα της εκτός από τις μελανιές που έφερε, υπήρχε και ένα τατουάζ στην πλάτη της. Μια πεταλούδα, το αρχέτυπο σύμβολο ελευθερίας και αλλαγής για όλους τους λαούς του κόσμου. Οι Ινδιάνοι στο Μεξικό πίστευαν πως αυτά τα μικρά πλάσματα ήταν οδηγοί στην ευτυχία, πως ο «Δημιουργός του κόσμου» πήρε αυτή τη μορφή και πέταξε γύρω από τον κόσμο με σκοπό να βρει την κατάλληλη τοποθεσία για να κατοικήσει. Οι Αζτέκοι και οι Μάγια συμβόλιζαν μ’ αυτή το θεό της «κοσμικής φωτιάς». Οι Σέρβοι πίστευαν πως μέσα σ’ αυτό το πλάσμα βρίσκεται η ψυχή μιας μάγισσας που κοιμάται και οι Έλληνες της αρχαιότητας την είχαν συνδέσει με τον Θεό Ερμή, θεωρώντας πως αντιπροσωπεύει την ψυχή που απελευθερώνεται με την τελευταία πνοή πριν τον θάνατο. Αυτή η πεταλούδα τώρα έστεκε εκεί, το ίδιο εγκλωβισμένη με τη γυναίκα που φωτογραφιζόταν.
Δέχτηκε να φωτογραφηθεί «πλάτη» όχι μόνο από φόβο προς το σύντροφο της, ένα φόβο που ήταν τόσο υπαρκτός όσο και τα σημάδια της. Το στίγμα που κουβαλούν οι γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, κυριαρχεί στην ψυχολογία τους, και είναι ίσως το δυσκολότερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουν. Οι ενοχές που έχουν «διδαχτεί» να νιώθουν από την αγριότητα που έχει αγγίξει τα σώματα τους, συνοδεύονται πάντα από την αίσθηση της ντροπής και της ενοχοποίησης του ίδιου τους του εαυτού.
Πριν μετατραπούν από θύματα σε μαχήτριες, είναι δύσκολο όχι μόνο να βγουν από τον κύκλο της κακοποίησης, αλλά και το να τους γίνει συνείδηση πως δεν φταίνε για τη βία που έχουν εισπράξει. Κάποιες δεν καταφέρνουν ποτέ να απαγκιστρωθούν απ’ αυτό τον κύκλο, κάποιες γυναίκες καταλήγουν απομονωμένες ή και νεκρές πριν προλάβουν ακόμη να επιχειρήσουν τη διαφυγή τους.
Περιγραφή: Ένα φόρεμα – γλυπτό εξολοκλήρου φτιαγμένο από μπανέλες . Ένας σύγχρονος κορσές – κελί που εγκλωβίζει το σώμα όχι για καλλωπισμό αλλά για ικανοποίηση της σάρκας. Κυρίαρχη έμπνευση αποτελούν οι υπερβατικές αισθητικές αξίες, ο θηλυκός κόσμος με το φορτίο της σεξουαλικότητας, ο αισθησιασμός ,η ερωτική αλλά και η ανθρώπινη μορφή σε όγκο και σιλουέτα. Κυρίαρχο χρώμα το μαύρο. Καλλιτεχνικά κινήματα, υποκουλτούρες, bondage τεχνικές, αναμειγνύονται δημιουργώντας μια επιβλητική και συνάμα αλλόκοτη φιγούρα που σκοπό έχει να προκαλέσει και συνάμα να αφυπνίσει το θεατή, σε θέματα όπως η γυναικεία εκμετάλλευση και το human trafficking .
Περιγραφή: Μες στους κόλπους της εξουσίας υπάρχουν επίορκοι που αποσκοπούν στο κέρδος και επιδεινώνουν το πρόβλημα της μοντέρνας δουλείας ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να το πολεμήσουν.
Το σχέδιο δείχνει εναν εκπρόσωπο της εξουσίας που δελεάζει μικρά παιδιά στο να έρθουν μαζί του με σκοπό τη καταναγκαστική εργασία. Και όλο αυτό γίνεται μπροστά στα μάτια των σημαντικότερων φορέων του κράτους. Εκκλησία, Κυβέρνηση, Αστυνομία.
Περιγραφή: Στη ζωή ενός θύματος μια ονειροπαγίδα θα εξολόθρευε όλα τα κακά όνειρα και θα κράταγε μόνο τα ευχάριστα.
Του αιώνα τα τραγούδια γεμάτα από τη βαριά κατάρα είναι
και οι άνθρωποι σαν κουκίδες σε πετρωμένο μνήμα ξεχάσανε την ομφή τους
πίσω στην μήτρα της γης που στο αχνιστό ξέφωτο τούς γέννησε.
Μα πριν ακόμα φτερά ανοίξουν κρύες λάμες ματώνουν το κορμί
δένουν σφιχτά τα μάτια με τον εφιάλτη της δουλείας
και χάνονται στην σκόνη της ερήμου της ανωνυμίας…
Στο χώμα της σκλαβιάς δεν φυτρώνουν τρυφερά λουλούδια
δεν ανθίζουν όνειρα και δεν πετάν πουλιά ευτυχισμένα,
παρά μόνο αγκάθια μαύρα ρίχνουν την βαριά σκιά τους στον ορίζοντα
την ώρα που η θύμηση μακραίνει, σμίγει με την στιγμή που χάνεται η πατρίδα
εκεί που ήλιος δεν ανατέλλει πια και το σπίτι κλειδωμένο, ενθύμιο του παλιού καιρού…
Και εσύ με την μαύρη λέξη στο στόμα – για να προφέρεις την ματωμένη ελευθερία
κρατάς σφιχτά τα δόντια, κλεισμένα ανάμεσα στα ρήματα που έμαθες για να υπακούς
και δειλά να ανασαίνεις την δύση του ήλιου…
Με το υλικό της φθαρτής σου σάρκας χτισμένο τούτο το σαθρό ερείπιο
που σε βουλιάζει στον πυθμένα και χάνεσαι στις παγωμένες μνήμες
παντοτινά απών
σκιά του σκοταδιού στο ημίφως της ζωής
φωνή σιγής στο κενό της λήθης
αντηχείο βουβής πορείας στο απόκληρο ταξίδι σου…
«Ήμισυ γαρ τ΄αρετής αποαίνυται ευρύοπα Ζευς
ανέρος, ευτ΄αν μον κατά δούλιον ήμαρ έλησιν»* και χάνεται για πάντα η αρετή.
Μα η κραυγή τεράστια, θέλει να σπάσει τις αλυσίδες που αόρατα σε δένουν
και σε αφήνουν ανέστιο και νηστικό, χωρίς τον νόστο της γλυκιάς ενθύμησης
Αυτή η κραυγή θέλει να σηκώσει στους λαβωμένους ώμους της την τελευταία πνοή
μέχρι να ελευθερωθεί η ψυχή από του νόμου την αιώνια βία
και ο Απόλλωνας λάμψει ξανά με φλογισμένα μάτια
για να ανοίξει η καρδιά και ελευθερωθεί η σκέψη…
Από το δούλιον ήμαρ που μαστίγωσε το πρόσωπό σου και γέμισε πληγές το κρανίο
στου Ομήρου την λέξη που απογειώνει την επιθυμία και ο άνθρωπος αποθεώνεται
εκεί που η μύηση είναι η λύτρωση να περπατήσεις ανέμελα, γεμίζοντας με αέρα λεύτερο
και οι σιδερένιες πόρτες σπάζουν, θρυμματίζονται τα κελιά της φυλακής σου
και σβήνει η κατάρα που σε άφηνε να είσαι σκλάβος της παλιάς συνθήκης
και δώρα λαμβάνεις τα φωτόνια της χαράς και εκστατικά παιχνίδια…
Προμηθέας φωσφόρος συντρίβεις τον Καύκασο της χτυπημένης μοίρας και ανοίγεις με
ορμή την σκοτεινή πύλη του κόσμου.
Άνθρωπος-πέτρα και άνθρωπος σκλάβος
χωρίς την ανάσα της γης παρηγοριά
και τον ημίθεο ρου του γλυκού μας ποταμού στην κοίτη του απέραντου
και της γεύσης στο στόμα τού αιώνιου το ανθισμένο κλήμα.
Αυτή την συνθήκη τη βαριά που μέσα της σε κρατάει όμηρό της
σκλάβο των άγριων εμστίκτων της και της θανάσιμης μανίας για εξουσία
μόνο η λέξη της τέχνης που ζυμώνει την φυγή σου στο άπειρο και φτερά σε γεμίζει την ώρα
που λυγίζεις, μπορεί να σου εμφυσήσει την λεύτερη πνοή
Αυτή η λέξη που φτιάχνει το ποίημα που γίνεται ψωμί και λάλον ύδωρ και ζεστό προσκέφαλο είναι ο ασίγαστος πόθος της ζωής στο πιο πυκνό σκοτάδι, εκείνο που σε γεμίζει όνειρα για τούτο το παντοτινό ξημέρωμα που θάλλει…
*Μετάφραση: «Ο Δίας ο βροντόλαλος από τον άνθρωπο παίρνει,
η λευτεριά του σαν χαθεί, τη μισή αξιοσύνη».
Ομήρου Οδύσσεια Ρ 322-323